เฝ้าไข้อยู่ข้างเตียงเอื้อมมือไปกุมมือของเขาเอาไว้ ฟุบหน้าลงซบกับมือ อุ่นจัดของเขา แล้วกระซิบออกมาเบาๆ ด้วยน้ำเสียงที่เคร้าสุดจะ
“คิมรักพี่นะครับ พี่สิงโต."
สิงโตลืมตาขึ้นมาอีกครั้งในเวลาบ่ายจัด เขารู้สึกดีขึ้นมากแล้ว แม้จะยังไม่ร้อยเปอร์เซ็นต์ก็ตาม ชายหนุ่มมองเพดานห้องอยู่ครู่หนึ่ง จึงค่อยๆ เลื่อนสายตาไปยังตำแหน่งที่ดิมหันต์ควรจะนั่งอยู่ ก็เห็นว่า รุ่นน้องที่เขาให้ความสนิทสนมมากกว่าใครๆ กำลังนั่งกับพื้น หันหลัง พิงเตียงของเขาอ่านหนังสืออยู่ คนพูดน้อยระบายรอยยิ้มบางๆ เอื้อมมือไปวางลงบนศีรษะน้องแล้วไล้นิ้วไปตามเรือนผมนุ่มนั้นอย่าง เบามือ คิมหันต์หลับตาลง ซึมซับความอ่อนโยนที่ถูกส่งผ่านปลายนิ้ว มือนั้นด้วยความรู้สึกอบอุ่นในหัวใจ ชายหนุ่มหน้านวลขาวสูดลมหายใจ เข้าลึก แล้วค่อยหันไปยิ้มหวานให้คนเพิ่งตื่นก่อนเอ่ยถาม
“พี่ค่อยยังชั่วขึ้นบ้างไหมครับ"
"อิม...ดีขึ้น" คำตอบสั้นๆ ทำให้คิมหันต์ยิ้มกว้าง
“ดีแล้ว คิมไม่ชอบให้พี่ป่วยเลย ลุกไหวหรือยังครับ” ผู้เป็น น้องขยับตัวลุกขึ้นเพื่อช่วยประคองคนพี่ที่มีสีหน้าดีขึ้นกว่าตอนเช้า มาก
"เดี๋ยวคิมลงไปอุ่นข้าวต้มให้พี่แป๊บหนึ่งนะครับ จะได้กินยา” พูดจบก็ทำท่าจะผละออกไป แต่มือคนป่วยคว้าเขาเอาไว้เสียก่อน คิมหันต์มองมืออุ่นจัดซึ่งจับอยู่ที่แขนของตนแล้วเลื่อนสายตาไปมอง หน้าตนพี่
"เอ่อ...พี.พึ่งไปด้วย" คำพูดนั้นทำให้คนฟังเลิกคิ้ว มุมปาก สวยคลี่รอยยิ้มน้อยๆ ก่อนเอ่ยแซวอีกฝ่าย
“พี่นี่ไม่สบายแล้วขี้อ้อนเหรอ" คำพูดเชิงสัพยอกของน้องทำให้ สิงโตชักมือกลับ เขาก้มหน้าแล้วสูตสมหายใจเข้า ผ่อนมันออกมาเบาๆ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองตาคนถาม ทั้งสองไม่ได้ใช้คำพูดเป็นการสื่อสาร
ความรู้สึกในตอนนั้น แต่เพียงครู่เดียวคิมหันต์ก็เป็นฝ่ายหลบสายตา ก่อน
"ถ้าพี่ลุกไหว.ลงไปกับคิมก็ได้ครับ" คนพูดกล่าวโดยไม่มอง หน้าคู่สนทนา สิงโตหลับตาลงแล้วพยักหน้ารับ เขาขยับตัวลงจากเตียง แล้วเดินตามคนอ่อนวัยกว่าลงไปยังห้องครัว
มื้อนั้นคนที่เพิ่งสร่างไข้รับประทานอาหารได้มากกว่าเดิม เล็กน้อย เมื่อเห็นว่ารุ่นพี่ดูดีขึ้นมาก หลังมื้ออาหารคิมหันต์ก็ขอตัวกลับ บ้านไปจัดการงานบ้านและเตรียมทำอาหารเย็น สิงโตจึงไปนั่ง เอกเขนกอยู่บนโซฟาในห้องนั่งเล่น มองดูน้องสาวสองคนเล่นเกมแบ่ง ไอเท็มกันจนเคลิ้มหลับไปเพราะฤทธิ์ยา
"อ้าว ทำไมมานั่งหลับแบบนี้เนี่ย เดี๋ยวตื่นมา ปวดไปทั้งตัว พอดี ไม่ใช่ปวดแค่หัวแล้วทีนี้" คนที่กลับมาพร้อมหม้อบะช่อดำลึง บ่นอุบ เขามองค้อนน้องตัวเองที่ทำท่าไหวไหล่อย่างไม่ใส่ใจแล้ว เล่นเกมต่อ ส่วนเสือดาวหันมายิ้มแห้งๆ ให้เขาพลางกล่าวขอโทษ
"ดาวขอโทษค่ะพี่ดิม เมื่อกี้พี่สิงโตยังนั่งดูพวกเราเล่นเกมอยู่ เลย ไม่คิดว่าอยู่ๆ จะหลับไปแบบนี้"
“พี่เขากินยาเข้าไปก็คงหลับเพราะยาออกฤทธิ์น่ะครับ ไม่เป็นไร เดี๋ยวพี่จับให้พี่สิงนอนดีๆ ตรงนี้เลยแล้วกัน" พูดจบก็จัด ท่าทางคนนั่งหลับให้ลงไปนอนเหยียดยาวบนโซฟา
งั้นเดี๋ยวดาวเอาผ้าห่มมาให้นะคะ" น้องสาวของคนป่วยรีบพูด แล้ววิ่งปรื่อไปหยิบผ้าห่ม เมื่อห่มผ้าให้คนพี่เสร็จ คิมหันต์ก็หันไปดู น้องสาวตัวเอง
"เล่นเกมอย่างเดียวเลยนะเรา ข้าวปลากินกันหรือยังเนี่ย"
“ข้าวเที่ยงกินตั้งนานแล้ววว ว่าแต่มื้อเย็นมีไรอะ บะซ่อตำสิ่ง
อย่างเดียวเหรอ" คิวถามพลางทำคอยึดยาวไปดูในหม้อ “บะช่อตำลึงนี่ของคนป่วย ของเรากับน้องดาวพี่ทำ จู่ี่ปลา
เนื้ออ่อนกับผัดวุ้นเส้น" คำตอบของคิมหันต์ทำให้เสือดาวเลิกคิ้ว แต่ เธอไม่ได้ทักอะไรจนเจ้าตัวเดินยกหม้อบะช่อเข้าไปในครัว
"แก พี่คิมนี้จำได้แต่เมนูอาหารที่พี่สิงชอบเหรอวะ พี่สิงโคตร ขอบฉู่ฉี่ปลาเนื้ออ่อนอะ" เธอตั้งข้อสังเกต
“ในใจคงมีแต่เรื่องที่สิงว่ะพูดเลย ฉันเริ่มสงสารพี่ฉันอะ" คิวว่า พลางเหลือบมองพี่ชายของตัวเองแล้วถอนหายใจ
“อย่าท้อคิว ฉันมั่นใจว่าสักวันพวกเขาจะรักกัน" เสือดาว พยายามสร้างความมั่นใจให้เพื่อนคู่หู
“แต่พี่แกยังคบกับพี่มิวอยู่เลยนะ" คิวแย้ง คำพูดของเธอทำให้ สาวหน้าคมถอนหายใจหนัก
"เออ อันนั้นฉันก็ไม่รู้ว่ะ ไม่เข้าใจคู่นี้เลย แต่พี่สิงไม่เคยพูด อะไร ฉันก็เลยไม่เคยกล้าถามอะ ฉันกลัวคำตอบด้วยบอกตรงๆ" เธอ กล่าวแล้วชวนให้คิวลุกขึ้นไปช่วยพี่ขนสำรับอาหารเมื่อเห็นว่าคิมหันต์ เดินออกจากบ้านเธออีกครั้ง
ชายหนุ่มเจ้าของบ้านที่หลับสนิทเพราะฤทธิ์ยาลืมตาขึ้นช้าๆ เขาขมวดคิ้วมองเพดานที่ไม่ใช่ห้องตัวเองพักหนึ่งจึงค่อยนึกออกว่าอยู่ ในห้องนั่งเล่น สิงโตสอดส่ายสายตามองหาคนแรกที่เข้าไปอยู่ใน ห้วงคำนึงของเขา ก็เห็นว่ารุ่นน้องตัวขาวกำลังนั่งเล่นโทรศัพท์อยู่ เมื่อ เขาค่อยๆ ยันตัวเองเพื่อลุกขึ้น คนที่แชตเพลินเมื่อครู่ก็รีบฟุ่งมาหาเขา
"ตื่นแล้วเหรอพี่สิง พี่รู้สึกเป็นไงบ้างครับ"
คำถามและสีหน้าที่แสดงความเป็นห่วงอย่างจริงใจทำให้สิงโต รู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก
“ดีขึ้นมากแล้ว ขอบคุณครับ" เขาตอบพร้อมรอยยิ้มละมุน
"หิวหรือยัง ผมทำบะช่อตำลึงมาให้ครับ กินข้าวต้มทุกมื้อกลัว พี่จะเบื่อ" ความเอาใจใส่ที่คิมหันต์มอบให้ทำให้สิงโตรู้สึกซาบซึ่ง แต่ เขายังไม่ทันได้ตอบอะไรเสียงน้องสาวบ้างบ้านก็ดังสวนขึ้นมา
“แหมมมม เพิ่งกินไปแค่สองมื้อ จะเบื่ออะไร"
“ไอ้คิว!" เสือดาวปรามเพื่อนที่โพล่งความคิดออกมาเสียัง แล้วหันไปยิ้มแหยๆ ให้พี่ชายทั้งสอง แต่สิงโตไม่ได้เอาคำพูดนั้นมาเป็น อารมณ์ กลับมองหน้าคิมหันต์แล้วเอ่ยขึ้นเบาๆ
"ที่ไม่เคยเบื่ออาหารที่ดิมทำ" เขาพูดออกมาด้วยความรู้สึกจริง จากใจ หาได้รู้ไม่ว่าได้ทำให้อีกฝ่ายหัวใจพองโตขนาดไหน ท่าทางแบบ คนพยายามกลั้นยิ้มนั้นทำให้เขารู้สึกเอ็นดูจนอดใจไม่ได้ที่จะเอื้อมมือ ไปขยี้ผมน้อง
“ตกลงหิวปะเนี่ย" คิมหันต์ถามแก้เขิน ก้มหน้างุดไม่กล้าสู้
สายตาผู้เป็นที่
“หิวครับ กินพร้อมพี่นะ”
“รู้แล้ว ก็รอให้ตื่นอยู่นี้ไง" พูดจบคนที่เขินจนแทบจะข่วน โซฟาอยู่แล้วก็รีบลุกขึ้น “พี่ลุกเองไหวแล้วใช่ปะ ค่อยๆ ลุกดามมานะ ครับ" หนุ่มน้อยหน้าสวยกล่าวแล้วรีบเดินนำไปเข้าครัวเพื่อเตรียมอุ่น อาหารให้สิงโตกับตัวเอง ส่วนเสือดาวกับคิวกินจนอิ่มแปลไปตั้งนาน แล้ว
หลังมื้อเย็นเสือดาวอาสาช่วยเก็บล้าง ในขณะที่คิมหันต์จัดการ เตรียมหยูกเตรียมยาให้คนป่วย แม้สิงโตจะไม่อยากให้คนที่เฝ้าไข้เขา ทั้งวันกลับบ้านไป แต่ก็รู้ว่าน้องคงเหนื่อยมากพออยู่แล้วที่ต้องมาคอย ดูแล เขาจึงยืนยันกับน้องว่าเขาดีขึ้นมากแล้วจริงๆ แล้วบอกให้อีกคน กลับไปพักผ่อนที่บ้าน คิมหันต์ยืนกรานที่จะพาเขาขึ้นไปส่งที่ห้องก่อน เพราะเป็นห่วงกลัวว่าเขาอาจจะเกิดมึนศีรษะระหว่างขึ้นบันไดและ เสียดาวคงจะช่วยพยุงเขาไม่ไหว สิงโตยิ้มน้อยๆ แล้วมองรูปร่าง ผอมบางของคนพูด หากเขาหน้ามืดขึ้นมาจริงๆ คนประคองตัวเล็ก แค่นี้จะไปช่วยอะไรเขาได้ แต่ก็ไม่ได้เอ่ยอะไร ไม่ใช่เพียงเพราะเขา เป็นคนพูดน้อย แต่เป็นเพราะไม่อยากขัดความมีน้ำจิตน้ำใจของน้อง
เมื่อน้องๆ ที่อยู่บ้านติดกันกลับไปกันหมดแล้ว สิงโตผู้ถูก
บังคับให้ลงนอนบนเตียงโดยชายหนุ่มที่อ่อนกว่าเขาสองปีก็ลุกขึ้น จากที่นอน เดินตรงไปยืนมองห้องนอนที่อยู่ฝั่งตรงกันข้าม ป่านนี้ เจ้าของห้องคงกำลังสาละวนนำถ้วยชามหม้อไหที่ขนเอาอาหารมาที่ บ้านของเขาไปเก็บเข้าที่ กว่าจะกลับขึ้นห้องมาก็คงจะอีกพักใหญ่ๆ แม้ อยากจะฝืนยืนรอรุ่นน้อง ทว่าฤทธิ์ของยาที่กินเข้าไปก็ทำให้เขาฝืนอยู่ ได้ไม่นานเท่าไรนัก สิงโตจึงจำใจเดินไปล้มตัวลงนอนบนเตียง ก่อนที่ เปลือกตาของเขาจะปิดสนิท เขาก็ยังไม่สามารถให้คำตอบกับตัวเองได้ ว่าทำไมหัวใจของเขาถึงเฝ้ามองหาแต่คิมหันต์ และความรู้สึกนี้มัน ชัดเจนขึ้นทุกวัน แม้ว่าเขาจะไม่เข้าใจว่ามันคืออะไรก็ตาม
Comments
Post a Comment